باز بودن موی زنان در فرهنگ هند

در آیین هندو ، موهای بلند امتیازی است که زنان متاهل از آن بهره مند می شوند آنها می توانند عاشقانه از موهایشان مراقبت کنند، به آن روغن بزنند، عطر بزنند و آن را به مدل های متفاوت شکل دهند
کاری که برای زنان بیوه ممنوع است. زنان بیوه باید موهای خود را بتراشند تا توجه مردان را جلب و غریزه شان را تحریک نکنند
اما این عقیده ریشه در کجا دارد؟
در افسانه های باستانی هند یعنی ماهاباراتا آمده است که “دروپاتی” با وجودی که یک زن متاهل بود، به مدت سیزده سال موهای خود را باز نگه داشت و آنها را نشست
بعد از آن که “دوشاسَن” موهای بلند او را می گیرد و کشان کشان به تالار سلطنتی می آورد و جلوی چشم همه قصد بی آبرو کردنش را دارد، دروپاتی خشمگین میشود و قسم میخورد که تا زمانی که موهای خود را با خونِ دوشاسَن نشسته، آنها را نبندد
انتقامی که سرانجام با کمک کسانی که در زندگی اش شریک یا همراه میشوند از دوشاسن گرفته می شود
حتی در حال حاضر زنان به بسته نگه داشتن موهای خود ترغیب می شوند زیرا این کار با القا های زننده و توهین آمیز همراه می شود، موهای شل و نامرتب، آنها را به یک دروپاتیِ شکسته و تحقیر شده شبیه می کند.
در آیین هندو خرافات زیادی در مورد مو وجود دارد
به عنوان مثال آنها معتقدند که
سه شنبه و شنبه نباید موهای خود را بشویید وگرنه به برادر شما آسیب می رسد.
یا موهای خود را پس از شانه کردن، دور نریزید وگرنه در بین افراد خانواده مشاجره و درگیری پیش خواهد آمد
موهای خود را باز نگذارید زیرا باز ماندن مو افکار شیطانی را برای شما به همراه دارد و…
اما در فرهنگ ما، شاعر ها و حتی شعرای عارف سرودن شعر را از پریشان بودن موهای معشوق خود شروع میکنند و این نگاه متفاوت قابل توجه هست ، نظر شما چیست؟